Zła Krew - Sally Green

OPIS

Wola przetrwania, która pokonuje wszelkie przeciwności.
Współczesny świat, w którym obok ludzi żyją wiedźmy – dobre białe oraz złe czarne. Piętnastoletni Nathan jest mieszańcem obu zwaśnionych, ściganym i wyalienowanym, lecz zdecydowanym przetrwać za wszelką cenę. Pierwsza część trylogii, która zostanie przetłumaczona w kilkudziesięciu językach.

Rekord Guinnessa: Najczęściej tłumaczona przed premierą książka debiutującego autora.

RECENZJA

Co mnie przyciągnęło do tej książki? Na pewno tytuł, na pewno okładka. Pewnego dnia wpadłam na cudowny pomysł, żeby zamówić sobie dwadzieścia książek naraz. Ta znalazła się na liście i czekała grzecznie na półce.
Oj, długo czekała.
Pojawiały się inne książki, myślałam, że lepsze. Wiecie, zawsze jest coś ważniejszego.
Aż pewnej nocy pomyślałam "dlaczego nie?" i zaczęłam czytać.
Żałuję, że czekałam tyle czasu.

Pierwszy rozdział jest skierowany prosto do nas, musimy wyobrazić sobie, że to my jesteśmy głównym bohaterem. Pierwszy raz spotkałam się z czymś takim.
Podobało mi się.
Po przeczytaniu początku rozdziału drugiego całkiem przepadłam. Tu już spotykamy się z inną narracją, przez książkę prowadzi nas Natan, główny bohater, o którym opowiem później.
A teraz rzucę coś na zachętę, właśnie początek rozdziału drugiego.

"Sztuczka polega na tym, by się nie przejmować. Nie zwracać uwagi na to, że boli. Nie zwracać uwagi na nic.

Najważniejsze to się wyluzować. Na mieście tylko to się liczy. Tyle że to nie miasto, ale klatka obok małego domku otoczonego tysiącem zalesionych wzgórz pod błękitnym niebem.
Klatka, w której liczy się tylko jedna sztuczka."

Czy tak zapowiadająca się książka może być kiepska? Nie, nie może 8)
Dobrym zabiegiem było przedstawienie dzieciństwa Natana. Możemy zobaczyć, jaki ludzie mają do niego stosunek oraz jak chłopak sobie z tym radzi.
Sam Natan nie jest zbyt grzecznym dzieciakiem. Ani, później, nastolatkiem. Ale czy chłopak zamknięty w klatce przez długi czas naprawdę powinien wyrosnąć na grzeczną osobę?

Droga Sally Green, bardzo dobrze utrzymujesz napięcie w swojej książce. Naprawdę, nigdy nie wiemy, co się wydarzy, co nadaje książce tempa.
Niestety, książka jest z pewnego wydawnictwa, które słynie z długich odstępów pomiędzy wydawaniem kolejnych części serii. Także, będę musiała trochę poczekać na kolejną część.
W każdym razie, polecam wszystkim "Złą Krew"!

OCENA
4,5/6

PS: Książka ma też swój oficjalny trailer, który moim zdaniem jest naprawdę świetny. TRAILER

Druga Szansa - Katarzyna Berenika Miszczuk

OPIS

Młoda dziewczyna budzi się w pokoju, którego nie zna – co gorsza, nie poznaje własnego odbicia w lustrze i nie może przypomnieć sobie swojego imienia. Z czasem okazuje się, że nazywa się Julia Stefaniak, a w pożarze zginęła cała jej rodzina – jedynie Julii udało się przeżyć, choć na skutek odniesionych obrażeń straciła pamięć. I choć nazwa ośrodka powinna dodawać dziewczynie otuchy, Julia nie potrafi pozbyć się wrażenia, że coś jest nie tak. Jedna z pacjentek nieustannie przepowiada jej śmierć, w pokoju Julii pojawia się tajemnicza dziewczyna, a tuż przed zaśnięciem słyszy szepty. Co zrobić w sytuacji, w której nie możesz zaufać nawet sobie?

RECENZJA

Przyznam się, że wybrałam książkę ze względu na okładkę. Jest taka tajemnicza i nieco przerażająca.
Drugą rzeczą był opis. Nie przypomina wam czegoś? Nigdy nie czytałam Dotyku Julii, ale wiem, że owa panna także budzi się w podobnym miejscu. Do tego dziewczyny mają tak samo na imię.

Początek, jak można wywnioskować, jest opisem wielkiego zagubienia głównej bohaterki. Poznaje ona swoją terapeutkę, Zofię Morulską, przez innych nazywaną Tapetą. Nadchodzą leki, leki i jeszcze raz leki.
Dowiadujemy się też, że kruki żyjące niedaleko ośrodka Druga Szansa upatrzyły sobie naszą Julkę.
To nie koniec dziwactw.
Kobieta mieszkająca kilka pokoi obok wykrzykuje dziwne rzeczy o śmierci. Mała dziewczynka na stołówce obserwuje Julię, a szczytem wszystkiego jest głos, rozkazujący otworzyć oczy.

Chyba nie da się lepiej rozpocząć pobytu w psychiatryku.
Dochodzi jeszcze Adam, przystojny i zbyt śmiały chłopak, który cieszy się, że w Drugiej Szansie pojawił się ktoś zbliżony do niego wiekiem.

Gdy tylko Julka nie bierze leków, świat dookoła zaczyna wariować. Do tego rzeczywistość ukazywana przez Morulską wydaje się być niezgodna z skrawkami wspomnień głównej bohaterki. Kiedy prawda jest na wyciągnięcie ręki, fakty wirują.

Teraz ogółem o książcę.
Ta historia trzyma w napięciu aż do końca. I nie, nie ściemniam. Choć i tak nie wiadomo, o co chodzi, a jak już niby wiadomo, to i tak nie wiadomo.
Piękne zdanie.
Utrzymana w ciemności, przerażająca i zadziwiająca akcja pozwoliła mi przebywać w Drugiej Szansie razem z Julką, Adamem i innymi.
Leki, które działają tak, jak nie powinny.
I kruki.
Przysięgam na bogów, będę się ich bać przez ten okres mojego życia.

Czy tajemniczy ośrodek potrafi pomóc? Czy Magdalena, szalona pacjentka, bredzi głupoty? Kruki, presonel, doktorzy... naprawdę robią wszystko dla twojego dobra?

 4,5/6

Powiedz wilkom, że jestem w domu - Carol Rifka Brunt

Książka piękna na zewnątrz i w środku, tyle mogę na początek powiedzieć.

OPIS 

Mistrzowska, wzruszająca opowieść o stracie i nadziei. Wielka odwaga autorki w mierzeniu się z bólem młodej bohaterki. Obie wychodzą z tej próby zwycięsko.

June, bohaterka powieści, wrażliwa nastolatka przyjaźni się z wujem Finem. Gdy wuj umiera, wraz z nim odchodzi cały świat. Powieść pokazuje przejście ze świata dzieciństwa do dorosłości, uczy jak na nowo budować samego siebie, jak odnaleźć się w sytuacji straty. Problem AIDS, społeczne wykluczanie, bezsilność a jednocześnie nadzieja tworzą niezwykłą emocjonalną kompozycję, która sprawia, że wzruszony czytelnik uzna tę powieść za ważny głos w dyskusji o psychologii okresu dojrzewania.

RECENZJA 

Do tej książki zdecydowanie skłonił mnie tytuł. Na drugim miejscu była okładka, potem opis. Może zacznijmy od głównej bohaterki.

June nie jest taka jak inne dziewczyny w jej wieku. Nie maluje się, nie ma problemów sercowych. Ona po prostu nadal chce być dzieckiem. Szczerze powiem, że ją polubiłam. Wiedziała, czego chciała, umiała przenieść się w świat marzeń, ale też stąpać twardo po ziemi. June jest skromna, miła, ale też intrygująca! Wszystko w jej świecie jest na swoim miejscu. Do czasu.

Kiedy umiera jej ukochany wujek Finn, jej życie się zmienia. Na światło dzienne wypływają dziwne sprawy, dziwni ludzie. June stara się w tym wszystkim odnaleźć i znaleźć sposób, żeby dowiedzieć się jak najwięcej o zmarłym wujku.

Książka jest wzruszająca, porusza ciężkie tematy. AIDS w 1987 był tematem tabu, więc możemy obserwować reakcje ludzi, którzy albo brzydzą się osobami chorymi, albo im współczują, albo robią wielkie zamieszanie wokół chorych.

"Nie wydaje mi się, żeby Bóg mógł stworzyć chorobę, która zabija ludzi tak dobrych jak Finn, a jeśli tak właśnie było, to nie ma mowy, żebym miała oddawać mu cześć"
Mogę powiedzieć, że nie tyle nudziłam się w niektórych momentach, ale zajmowało mi trochę więcej czasu i potrzeba było nieco więcej chęci, by przez nie przebrnąć. Powieść jest piękna, to prawda, aczkolwiek niektóre momenty wydawały mi się przedłużane na siłę. Jednak to nie zmienia faktu, że bardzo miło czytało się "Wilki".

Polecam powieść wszystkim, którzy mają więcej czasu, żeby ją przetrawić, w dobrym sensie oczywiście. Nie pożałujecie tych chwil wzruszenia, mimowolnych uśmiechów i czasu spędzonego na czytaniu.

"Nie wiedziałaś? Na tym właśnie polega sekret. Gdy człowiek akceptuje samego siebie i zadaje się tylko z najlepszymi z możliwych osób, śmierć wcale nie jest straszna."
Podsumowując - "Powiedz wilkom, że jestem w domu" nie jest książką z wybuchami, pościgami i burzliwymi romansami. To historia o niezwykłym życiu zwykłej dziewczynki, która wciągnie niejednego czytelnika oraz zasmuci nawet najtwardsze osoby.

OCENA
5/6

Mara Dyer - Michelle Hodkin

Zazwyczaj nie zwracam uwagi na okładki książek. Są ładne, są brzydsze, czasem je uwielbiam, czasami staram się na nie nie patrzeć. Ale ta okładka, TA OKŁADKA MA MOJE SERCE! Tak samo jak pozostałe z tej serii.
A teraz przejdźmy do rzeczy:

OPIS

Światowy bestseller czytany przez miliony czytelniczek zakochanych w parze bohaterów.
Każdy kryje w sobie tajemnicę, wystarczy ją obudzić.
Kim jest Mara Dyer?
W tajemniczych okolicznościach giną dwie dziewczyny, przyjaciółki głównej bohaterki. Wygląda na to, że ich śmierć została przepowiedziana, ktoś wiedział co si się wydarzy.
Powieść z paranormalnym twistem i przesłaniem: pozory mylą. Spodoba się nastolatkom płci żeńskiej, szczególnie, że główna bohaterka – wbrew przestrogom - zakochuje się w najbardziej nieodpowiednim i intrygującym chłopaku ze szkoły.

RECENZJA

Bez bicia przyznam, że nie byłam pozytywnie nastawiona do tej książki. Wiele osób ekscytowało się samym romansem, a i opis niezbyt mnie zachęcił, no bo, błagam, ile już było książek o zakochaniu się w nieodpowiednim bohaterze? Od razu nastawiłam się na kolejnego złego chłopca i zakochaną w nim wnerwiającą bohaterkę, która sama nie wie, jak zrobić krok.

No cóż, tym razem się pomyliłam.

Marę zaczęłam czytać wieczorem, a skończyłam na drugi dzień. Wciąga, wciąga bardzo. Hodkin nie zanudza, nie stworzyła też bezsensownego romansu, który wyglądałby tak, jak setki pozostałych. Ta powieść była dla mnie chyba największym zaskoczeniem tego roku (mamy dopiero marzec, zobaczymy, czy coś ją pobije).
Czytało się ją naprawdę przyjemnie. Spodobało mi się ukazanie, hm, problemów psychicznych. Czasami nawet czytelnik nie wie, co jest prawdą, a co nie, dopóki nie przeczyta wyjaśnienia.

Może teraz trochę o postaciach. Mara Dyer, dziewczyna po przejściach, która... tak naprawdę nie nazywa się Mara.

Naprawdę nie nazywam się Mara Dyer, ale mój prawnik powiedział, że powinnam się na coś zdecydować. Na jakiś pseudonim. Nom de plume.  - to pierwsze zdanie.

Jest inteligentna, pomocna, czasem ma cięty język. Nie jest to bohaterka, którą bezgranicznie polubiłam, ale nie jest też z tych, które doprowadzały mnie do białej gorączki. Gdyby była prawdziwą osobą, spokojnie mogłabym się z nią "zakumplować". Jednak irytowało mnie to, że wolno łapała niektóre rzeczy. Chociaż może to ja za szybko się domyślałam?

Noah Shaw. Noah Shaw. Noah. Czy ja muszę mówić coś więcej niż to, że ten chłopak jest moim ulubionym sarkastycznym dupkiem, zaraz po panach zwących się Jace i Will Herondale? Może zamiast jakże wyszukanego "dupek" powinnam użyć słowa "wypierdupek", którym nazwała go sama Mara Dyer. No cóż, słowo pasuje idealnie.

- Chyba miałaś na myśli wypierdka? - zapytał z rozbawieniem.
- Nie - odpowiedziałam, tym razem głośniej. - Właśnie wypierdupka. Dupowatego wypierdka, dupka koronnego, ukoronowanie intelektualnej wypierdkowości. - wyrecytowałam, jakbym czytała ze słownika wulgaryzmów.

No tak.

Zaletą powieści jest również klimat. Mroczny, może nawet psychodeliczny. Czytając Marę, człowiek jest owładnięty przez specyficzne uczucie.

Reasumując - Mara nie jest żadnym tanim romansem, jak mi się zdawało. To cudowna powieść, która wbije w fotel swym zakończeniem.
Na dodatek, książka wcale nie jest taka prosta. Czytając, zauważyłam w niej niektóre rzeczy, które zdawały się łączyć z innymi. Sprawdziłam, i to faktycznie była prawda. Potem odłożyłam książkę, a do łączących się wątków wróciłam dopiero, gdy odwiedziła mnie moja Parabatai.
Zarwałyśmy noc na rozkładanie książki na części pierwsze, co było naprawdę fascynujące, bo ciągle odkrywałyśmy coś nowego. Wskazówki, ukryte przekazy, kombinacje.
Nie zdradzę szczegółów naszych poszukiwań, nie chcę wam psuć zabawy. Powiem tylko, że warto się w to zagłębić.

Reasumując po raz drugi - jeśli szukacie fascynującej lektury, trochę mrocznej, pełnej cudownych bohaterów i niezwykłych wydarzeń oraz tajemnic - sięgajcie po Marę Dyer. Osobiście jestem nią zachwycona.

OCENA
6/6

Cholera, chyba czas, żebym wreszcie zrecenzowała jakąś kiepską książkę. Za dużo szóstek mi się tutaj pojawiło :|
Trzymajcie się! c:

Król Kruków - Maggie Stiefvater

O rany, jak dawno mnie tu nie było! Jednak ostatnio zaczęły mnie dręczyć wyrzuty sumienia, że ten blog został pozostawiony sam sobie. Także, zebrałam się, oto nowy post!

OPIS
Pierwszy tom magicznej sagi.
Jedna dziewczyna i trzech chłopaków.
Blue pochodzi z rodziny wróżek, jest medium do kontaktów ze światem zmarłych.
Gansey, Adam i Ronan, trzej przyjaciele w elitarnej szkoły dla chłopców, obsesyjnie poszukują tajemniczych linii mocy legendarnego Króla Kruków - Glendowera.
Z ich powodu pozornie ciche i spokojne miasteczko staje się scenerią niezwykłych wydarzeń.
Gdy razem z Blue trafią do magicznego lasu, gdzie czas płata figle, nic już nie będzie takie samo...
Przerażające tajemnice, mroczne rytuały, stare przepowiednie, wizje, duchy, ofiary, a to dopiero początek tej historii...

RECENZJA

Ze złapaniem tej książki było tak, że bardzo chciałam ją przeczytać, ale w końcu... cóż, zapomniałam. Dopiero wyłowienie jej w koszyku z przecenami w Media Markcie (och, jaka to była radość ze zdobyczy!) skłoniło mnie do przeczytania.
Zacznijmy od autorki - chyba jeszcze nie wspominałam, jak bardzo kocham Maggie? To już czwarta książka tej wspaniałej autorki, którą czytam. Czwarta książka, od której nie mogłam się oderwać. Jeśli na jakiejś powieści zobaczycie nazwisko "Stiefvater" - bierzcie.

No dobra, opowiedziałam swoje, pora na prawdziwą recenzję.
Już sam początek książki jest zaskakujący. Tym bardziej, że pierwsze zdanie brzmi:

Blue Sargent nie potrafiłaby powiedzieć, ile razy słyszała, że zabije miłość swojego życia.

Jednak to nie jest opowieść o miłości. Nie dajcie się zwieść.
Czytałam z zaciekawieniem, bo nagle tyle zaczęło się dziać. Maggie ma bardzo lekkie pióro, zręcznie opowiada historie, nie ma się wrażenia, że brniemy przez zarośla i plączemy się w wątkach.

Może teraz trochę o bohaterach - Blue, choć urodzona w rodzinie wróżek, sama nie posiada większego daru. Najbardziej przydaje się w zwiększaniu mocy swoich ciotek, albo matki. Dziewczyna jest naprawdę inteligentna i ciekawska. To bohaterka, którą naprawdę polubiłam, a jestem typem, który częściej wywraca oczami, gdy czyta myśli postaci.
Czas na chłopców. Gansey, Adam i Ronan. I Noah, który nie został wspomniany w opisie, co zawsze mnie denerwuje.
Chłopcy, chłopcy. Ech, wszyscy wiemy, jak to jest z fikcyjnymi bohaterami, nieprawdaż? Ci są uczniami elitarnej szkoły, za którą nie przepadają mieszkańcy miasta, Henrietty

Gansey miał świadomość, że niewiele rzeczy mogłoby bardziej ucieszyć mieszkańca Henrietty w Wirginii niż upokorzenie, które spotkało chłopaka z Aglionby. No, chyba że upokorzenie, które spotkało członka jego rodziny.

Gansey jest tutaj przewodnikiem swojej paczki. Jednak nie robi to z niego zaślepionego tym osła. To w sumie całkiem miły i mądry chłopak, żądny przygody i odkrycia linii mocy. Wszyscy nasi młodzi mężczyźni przypadli do mojego czytelniczego gustu. Po prostu nie dało się ich nie polubić!
Oczywiście nie myślcie, że wszystko z nimi będzie tak kolorowo. Przecież bohaterowie, których najbardziej lubimy zawsze dostają kopa. Wtedy mam ochotę zabrać ich od autora i przytulić.
No cóż, cieszyło mnie, że mogłam wyruszyć na poszukiwania razem z chłopakami z Aglionby.

Opowieść posiada momenty śmieszne, ciekawe, a czasami mroczne. Można było dostać gęsiej skórki podczas czytania. Poza tym, gwarantuję wam, że pod koniec książki będziecie siedzieć na łóżku/fotelu/krześle, czy nawet podłodze i tępo gapić się w ścianę. Zakończenie sprawia, że ma się ochotę od razu pobiec do księgarni i porwać kolejną część z półki. Niestety, aż do 18 marca jest to niemożliwe. Sama czekam od kilkudziesięciu dni, szczerze mówiąc, już nie mogę wytrzymać.

Maggie jak zwykle zachwyca swoim stylem. Stiefvater nie próbuje zmienić nastolatków w sztucznie grzeczne manekiny, pisze tak, jak jest. Czasem padają teksty, które wywołują u mnie niekontrolowany śmiech.
Podsumowując - jeśli macie ochotę na wciągającą lekturę z ciekawymi postaciami, która sprawi, że wasze serduszko rozpadnie się na kawałeczki, serdecznie polecam Króla Kruków!

OCENA

6/6 

Więzień Labiryntu - James Dashner

OPIS

Kiedy Thomas budzi się w ciemnej windzie, jedyną rzeczą jaką pamięta jest jego imię. Kiedy drzwi się otwierają jego oczom ukazuje się grupa nastoletnich chłopców, która wita go w Strefie – otwartej przestrzeni otoczonej wielkimi murami, która znajduje się w samym centrum wielkiego i przerażającego labiryntu.
Podobnie jak Thomas, żaden z mieszkańców Strefy nie wie z jakiego powodu się tu znalazł i kto ich tu zesłał. Czują jednak, że ich obecność nie jest przypadkowa i każdego ranka próbują znaleźć odpowiedź, przemierzając korytarze otaczającego ich labiryntu. Jednak ta droga nie jest łatwa, bowiem labirynt skrywa swoje okrutne tajemnice.

Szansa jest tylko jedna: 
Znajdź wyjście albo giń.

RECENZJA

Razem z Thomasem zostajemy już na pierwszych stronach wrzuceni w akcję, dosłownie się nią zachłystujemy. Od razu nasuwają nam się pytania: Co? Jak? Dlaczego? Gdzie? Na samym początku nie wiemy zupełnie nic, tak jak nasz bohater. Poznajemy tylko fakty: zostaliśmy zamknięci w labiryncie z innymi chłopakami, których nie znamy.
Czytając dosłownie wtopiłam się w świat Streferów, nawet udzielił mi się ich wyjątkowy slang. Im dalej zabrnęłam w opowieści, tym bardziej byłam ciekawa co dalej.
Co do Strefy, to zaskakujące jak młodzi ludzie potrafią się zorganizować, kiedy ceną jest przeżycie.
Ano właśnie, co do bohaterów - polubiłam Thomasa. To inteligenty chłopak, który szybko łapie różne rzeczy. Jest też ciekawski przez co często wpada w kłopoty. Podobało mi się, jak wspierał przyjaciół, zawsze chciał im pomagać, nie mógł pozwolić żeby ktoś umarł. Nie na jego zmianie!
Ale, ale, nie myślcie sobie, że Thomas jest idealny. Oczywiście popełnia błędy, czasem całkiem głupie.
Podobało mi się, iż autor nie poszedł na łatwiznę. Starannie wykreował charaktery bohaterów drugoplanowych, nie miałam wrażenia, że reszta to tylko szara masa, która jest tam, by zapełnić tło powieści.
Kolejna rzecz, która postawiła Więźnia na wysokim miejscu na mojej ulubionej półce, to realizm. Chodzi o to, że nie giną ci, których nie lubimy, tylko wszyscy, na których akurat padnie. Tak jak w życiu - tracimy wrogów, lecz również przyjaciół. 
Denerwuje mnie, że ludzie porównują Więźnia do Igrzysk, czy Niezgodnej. Chcę tylko uświadomić, iż to bezsensu, ponieważ Więzień był pisany i wyszedł wcześniej od tamtych trylogii.
Zupełnie szczerze zachęcam was do przeczytania tej świetnej powieści.

OCENA
6/6

Dodam też, że widziałam ekranizację powieści. Mimo małych zmian jest naprawdę świetna!

Gra Endera - Orson Scott Card

OPIS

Wobec śmiertelnego zagrożenia nadciągającego z kosmosu Ziemia przygotowuje swoją broń ostatniej nadziei. Jest nią chłopiec, w którym odkryto zalążki niezwykłego geniuszu wojskowego. Czas nagli, a przyszłość dwóch cywilizacji spoczywa w rękach dziecka...

RECENZJA

Pierwszą myślą, która pojawiła się w mojej głowie po przeczytaniu opisu "Ile lat ma ten chłopiec?". Osobiście strzelałam, że może być w przedziale 12-14 lat, gdyż najczęściej takie liczby pojawiają się w książkach.
Nasz bohater przeżył aż 6 wiosen. Oczywiście starzeje się wraz z numerami stron, ale czytając książkę przerażała mnie wizja tak inteligentnego dziecka.
Wszystko przedstawione jest w 3 osobie, co nie oznacza, że brak tam przemyśleń głównego bohatera. Jeśli ktoś lubi pomijać jakieś dłuższe opisy, czy czyta na tyle szybko, że potem sam nie pamięta, co było dziesięć kartek wstecz, to podczas tej lektury skupienie to podstawa. Niekiedy może umknąć jakiś ważny fragment i już po nas!
Sama powieść nie zawiera masakrycznej liczby opisów. Autor nie zwraca uwagi na odcień plam na podłodze, czy koloru pościeli, co jest wielkim plusem. Pochłonęłam kilka dzieł, w których opisane były stroje bohaterów od A do Z. Tak, jakby obchodziło mnie czy dana postać jest dzisiaj ubrana w jasnoróżowe pantofelki czy zielone botki.

To teraz do fabuły!
Andrew Wiggin żyje w dalekiej przyszłości, gdzie toczy się wojna z Robalami, odległymi przybyszami z kosmosu wyglądającymi jak ogromne mrówki. Ludziom udało się raz wygrać starcie z kosmitami - zasługa Mazera Rackhama została uwieczniona na nagraniu puszczanym w telewizji. Od tamtego czasu ludzie pojęli, że potrzebują świeżych umysłów, kogoś, kto będzie w stanie zrozumieć czyny ich przeciwników i wyprowadzić kontratak.
Ender jest Trzecim. Dokładniej trzecim dzieckiem w rodzinie. Jego brat, Peter, nie ukończył programu ze względu na zbyt dużą skłonność do przemocy. Valentine także nie dała rady - była zbyt wrażliwa. Ostatecznie wyciekło pozwolenie na trzecie dziecko. Dodam jeszcze, że w realiach z powieści to zdecydowanie za dużo potomstwa.
Cała fabuła zaczyna się od wyciągnięcia nadajnika z szyi Endera. Co to oznacza? Nasz kochany malec wylatuje z programu... Ale nie do końca. Wszyscy szydzą z chłopca, a nawet dochodzi do przemocy fizycznej. Bohaterowi udaje się w brawurowy sposób wybrnąć z sytuacji, aż następnie dowiadujemy się, że to wszystko było testem. "Jak reaguje na odrzucenie?" "Jaka będzie jego strategia?" Przyznam, że osoby nadzorujące Wiggina nie są zbytnio miłe.
Wtedy zalewa nas przypływ akcji. Zmiana szkoły, otoczenia, treningi, gry, trening, gry i tak dalej. I muszę przyznać, że to wcale nie jest nudne.
Moim zdaniem Andrew to najlepiej wykreowana postać z jaką kiedykolwiek miałam do czynienia. Dorastanie, rozterki, kłamstwa.
Ile jesteś w stanie poświęcić, by twoje czyny mogły dogodzić wymaganiom innych?
Robale czekają na Endera.
Jak będzie wyglądać ostateczne starcie między tymi dwoma gatunkami?

Daj się wchłonąć tej nieprzewidywalnej historii!

Ocena: 6/6 kawałków!